İzin ver ey sevgili!

Bir rüyadır gece hiç olmadığı kadar gerçek.
Hem geçmiş vardır içinde, hem de gelecek.
An’dır, geçmişi ve geleceği bir çırpıda silecek...

Sancıdır gece, bilinmeyene gebe. Bıçaktır gece yüreğinizde, istemeseniz de.

Eski bir dostun eskimeyen sesinde saklı kalan hüzündür.
Saklı kalan aslında, geceden hep gizlediğin yüzündür.

Savaştır gece, orduları olmayan.
Yüzlerce ölü vardır içinizde ve bir o kadar öldüremediklerimizle...
Kendi kavganızdır gece, kendi sevdanızdır da...
Ya da ikisinin ortasında, yoğun bir bilmece.
Kimi zaman yıldızdır dostunuz, kimi zaman ay, ama
kırgınsınızdır hep güneşe.

Gül ile bülbülün hikâyesinde, gülün adı, bülbülün kanıdır gece.
Gece, ilham olur aşka düşen bîçâre gence.

Leyl’dir gece, kelimelerin en karanlığıdır.
Leylâ olur gece, sebebi mecnûnluğundandır.


Yusuf’un gözleridir gece, Züleyhâ’ya. Yusuf’un sözleridir gece, Züleyhâ’ya.
Züleyhâ bir ince sızıdır ki, aynı gecelerde, yazgısı düşer ay yüzlü Yusuf’a.

Yazıdır gece semaya yazılan, Yazgıdır gece alna kazılan.


Bir sırdır gece kulağa fısıldanan, bir yârdır gece omzuna yaslanılan.

Kelebeğin kanadında naif doku, gülün bağrında yaralı koku,
bülbülün sesinde hüzünlü buğudur gece.

Eylülün ortasında vurulan aşklar gibi, ağlatır gece.
Garip bir sonbahar bestesi bırakır da ellerine, yanaklarından birkaç damla yaş kalır geriye.

İki dudağının arasında fısıltı, iki sevdanın arasında yanılgıdır gece.
Yâre yazılan nâme, yârdan gelen nağme ve ümitsiz bir baş eğmedir gece.
Bir sözdür gece ki telâffuzu yoktur.
Bir közdür gece ki, yaktığı yer çoktur.
Duaya açılan ellerde yalvarıştır gece.

 
Bir kalemdir gece, yazdığı harf adedince, acı düşer suretine.
Bir kâğıttır gece, kalem üzerinden geçtiği sürece, yıldız olur gözlerinde.

Gece benim...
Ben geceyim...

İzin ver ey sevgili!
Gecenin içinden, gül kokulu yıldızlar toplayıp yüreğine serpeyim...

Gece benim...
Ben geceyim...

İzin ver ey sevgili!
Gece benim, ben geceyim.
Gecenin içinden geçerken, içinden gece geçen yine benim...